Noodweer en weggeslagen wegen

Mijn laatste weken in Haiti zijn zeker memorable geweest! Om te beginnen het bezoek van John mid mei. Hij vind Haiti geweldig, maar voor hem is het natuurlijk relaxen in de zon, beetje naar het strand gaan, feesten aflopen en genieten van het Haitiaans eten. Deze keer hebben we een bezoek gebracht aan SoDo, dat is een waterfal bij Mirebalais (zo'n 2 uur rijden van Port-au-Prince vandaan). De weg er naar toe is zeker de moeite waard. Na de drukte van PaP achter te hebben gelaten rij je  de bergen in met een prachtig uitzicht. De lucht wordt koeler, de mensen lijken blijer en minder gestressed, en de wegen zijn een stuk beter begaanbaar dan in de stad. SoDo ligt in een 'natuur park'. Tussen haakjes want het wordt niet onderhouden... Het schijnt een soort bedevaartsoord te zijn voor de Voudou-gelovigen. In juli is er een groot festival om de god van het water en de waterval te eren. De Haitianen geloven dat je een offer moet geven als je de waterval bezoekt, dus overal ligt fruit en groente als offer voor deze goden te rotten in het warme vochtige klimaat. En in de bomen hangt allemaal ondergoed en andere kledingstukken. De toeristen gaan er vooral naartoe om een waterval massage te krijgen. En geloof me, ik heb nog nooit zo'n goede waterval massage gehad!!

Van Juni tot September is het regen seizoen in Haiti. Eind Mei betekende dat veel bewoling en een zeer vochtig klimaat. Maar eergister kwam ik de betekenis van het regenseizoen te weten... Vanaf een uur of 5 savonds begon het te regen. En niet zomaar een beetje regen, maar het leek alsof iemand de kraan had open gezet. De donder liet mijn kantoor schudden, de lichtflitsen zorgen voor een waar spektakel, en de wind was zo hevig dat mijn container bijna van de grond werd getilt. Mijn collega en ik besloten dat het maar beter was om iets later naar huis te gaan. Dat werd rond 10 uur savonds, toen de kraam eindelijk werd uitgedraaid. Buiten het werkkamp was het een ravage! Ik heb wat fotos geupload van wat ik buiten aantrof. Er waren geen straten meer, het leek wel een grote rivier. Auto's die het begaven en hevig dampend werden achter gelaten, auto's die in geulen terecht kwamen, en mensen die tot boven hun middel uit de 'rivier' weg probeerden te komen. Overal dreef vuilnis dat vanuit de bergen naar beneden kwam varen. Het water was nog woest ook, en er stond een zeer sterke stroming!

De volgende dag kreeg ik dit bericht in mijn email:

Multiple houses flooded; tents destroyed in IDP Camps; landslides onto houses and roads; cars stranded in the road; cars washed into ditches; roads flooded; people in need of medical attention and/or other assistance.

Ik kan me niet voorstellen hoe het voor de mensen in de tentenkampen is geweest. Die mensen daar hebben zo veel te lijden! Het is gewoon verschrikkelijk. En de rijkere bevolking en de regering doen er gewoon helemaal niets aan! Ik hoop dat het regenseizoen vanaf nu wat kalmer wordt, maar ik vrees het ergste...

Over 2 dagen is mijn Haiti experience voorbij. Aanstaande vrijdag vlieg ik van Port-au-Prince naar Toronto, en 25 juni stappen John en ik in het vliegtuig naar Amsterdam! Ik verheug me er erg op om iedereen weer te zien!!!

Maar mijn vertrek hier gaat niet zo maar voorbij. Vanavond organiseerd een collegaatje een afscheidsdiner bij haar thuis, morgen heb ik een surprise afscheidsfeest van mijn Unit (de email is uitgelekt hahaha), en morgen na het werk heb ik al mijn vrienden uitgenodigd om echt afscheid te nemen. Mijn koffers heb ik al gepakt, dus ik ben (bijna) helemaal klaar voor vertrek.

Ik hoop jullie allemaal heel snel weer te zien. Heel veel groetjes van mij ~ Marleen